Mijn paspop ervaring met mijn moeder

Als we dat piepende geluidje weer hoorden wisten we het, mammie heeft weer werk. Er moest weer een baljapon gemaakt worden voor een rijke dame die al jaren haar eetlust niet had kunnen bedwingen. Dat piepende geluidje, al het nog niet duidelijk was, was te horen wanneer Mammie met de sleutel de paspop groter, of kleiner maakte.

Het was wel een interessant meubelstuk, van onderen tenminste. Een eikenhouten tafelpoot met een half lichaam erboven op. Voor de jongens was het misschien minder interessant, de paspop stond niet op wieltjes en je kon het hoogstens met een lasso vangen bij het cowboytje spelen. Maar voor ons meisjes was het een object voor interessante ontdekkingsreizen door de wereld van de mode.

Telkens wanneer mammie de pop niet nodig had probeerden we onze eigen jurken aan te passen aan haar laatste product. Dat was immers de laatste nieuwe mode!

Mammie vertelde veel over mode en over het maken van kleding. Natuurlijk maakte ze niet alleen kleding voor de hogere klasse, ook meisjes kwamen hun baljukje bestellen en de speciale kleding voor religieuze feesten betekende ook vaak een of meer klanten. Een paspop is niet veel verandert in de loop van de jaren. Nog steeds heeft het ding vier min of meer los van elkaar staande delen, geen borsten en geen billen maar wel een poot om op te staan. De internet bureau poten worden natuurlijk niet meer van eikenhout gemaakt, maar van metaal of plastic. Het materiaal waar de pop zelf van gemaakt wordt is ook niet meer hetzelfde als vroeger. Weg is het met vilt beklede triplex, het is grotendeels kunststof. De moderne paspop is aangepast aan de wereld van de mode. Wanneer je ze nu versteld maken ze bijna geen geluid meer, het gaat ook veel makkelijker. En toch kan ik soms in gedachten nog het piepende geluid horen, dat voor ons zoveel betekende. Ik weet niet of mijn broers of zussen het nog zouden herkennen maar ik mis het wel eens.